Απολαύστε την ανάγνωση του υποδειγματικού αυτού διηγήματος!

ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Αρκετοί άνθρωποι, γνώστες της ζωής λένε πως δεν γίνεται όλα τα γεγονότα και τις πράξεις που συμβαίνουν στην ζωή σου να τα θυμάσαι από την στιγμή που γεννιέσαι. Οι πρώτες σου εικόνες είναι σκόρπιες και θαμπές. Αδιάφορες και ξεχασμένες, μέσα σε ένα τσουβάλι από γνώσεις. Λένε πως οι πρώτες ενθυμήσεις είναι χαρούμενες γιατί μόνο αυτές επιβιώνουν ενώ τις άσχημες τις παίρνει ο άνεμος. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να δραπετεύσεις από τον κόσμο στον οποίο ζεις και να πάψεις να βλέπεις την ζωή σου ολοκάθαρα.

Εγώ αντίθετα, από την στιγμή που γεννήθηκα έκανα το λάθος να χαράζω όλα τα άσχημα γεγονότα που συνέβαιναν στην ζωή μου χωρίς να προσπαθώ να δραπετεύσω από αυτήν.

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δούλευα στο τσαγκάρικο του πατέρα μου. Εργαζόμουν ακατάπαυστα από το πρωί μέχρι το βράδυ ακόμα και στις γιορτές, ακόμα και τα Χριστούγεννα. Ο πατέρας μου ήταν αυταρχικός, γνήσιο αρσενικό με όλη την σημασία της λέξης, μονάρχης της ίδιας του της οικογένειας. Με ανάγκαζε να διανέμω τις παραγγελίες την Παραμονή των Χριστουγέννων χωρίς να τολμάμε να πούμε κουβέντα ούτε εγώ, ούτε η μητέρα μου.

Κάθε παραμονή, όλες οι νοικοκυρές έβγαζαν τα καθαρά τους σερβίτσια, μαγείρευαν το καλύτερο ψητό και το σπίτι μύριζε λεβάντα από την καθαριότητα. Μόνο το δικό μας σπίτι είχε κλειστά παράθυρα και παρέμεναν αλουστράριστα τα πατώματα. Ο πατέρας μου θεωρούσε τα Χριστούγεννα μια γιορτή κέρδους, που την υπολόγιζε με βάση τον αριθμό παπουτσιών, τα οποία θα πουλούσε, και δεν είχε κάποια ιδιαίτερη αξία για αυτόν. Ενώ η μητέρα μου παρουσιαζόταν σαν άγγελος που προσπαθούσε να πείσει τον πατέρα μου να μην δουλεύω τέτοιες μέρες. Δεν τα κατάφερνε ποτέ.

Έπαιρνα λοιπόν το σάκο μου γεμάτο από τουλάχιστον είκοσι ζευγάρια παπούτσια και πήγαινα στα σπίτια. Τα δάχτυλά μου πάγωναν από το κρύο, μην μπορώντας πολλές φορές να δώσω τα ρέστα, ενώ τα πόδια μου βούλιαζαν βαθιά στο χιόνι. Όλα τα σπίτια πλημμύριζαν από γέλια, φωνές και φώτα ενώ το δικό μου μοναδικό φως, ήταν η λάμπα που κρατούσα και η σκέψη της μητέρας μου που ζέσταινε την καρδιά μου.

Αφού είχα τελειώσει και το τελευταίο σπίτι με την παράδοση των παπουτσιών και ενώ τα χέρια μου είχαν κοκαλώσει, κατευθυνόμουνα προς το σπίτι. Κάθε τέτοια μέρα η μητέρα μου στεκότανε μπροστά στο παράθυρο να με περιμένει. Φοβόταν μήπως και κάτι μου συνέβαινε στο δρόμο, ήμουν βλέπετε μόλις οχτώ χρονών, ενώ ο πατέρας μου κοιμότανε βαθιά αδιαφορώντας για την γιορτή και για μένα. Η μητέρα μου με τα λιγοστά καλούδια που μπόρεσε να ετοιμάσει με περίμενε. Από το πολύ κρύο ήμουν εξαντλημένος, ίσα που κατάφερα να φτάσω στο κατώφλι του σπιτιού. Άνοιξε η μητέρα μου γρήγορα την πόρτα και με αγκάλιασε σφιχτά για να με ζεστάνει. Έπειτα, μου είπε να βάλλω καθαρά ρούχα και να κάτσω στο τραπέζι. Ήμασταν οι δύο μας. Ήμουνα πολύ χαρούμενος που βρισκόμουνα μαζί με την μητέρα μου που τόσο αγαπούσα όμως μου έλειπε ο πατέρας, ένας αληθινός πατέρας που θα με έσφιγγε στην αγκαλιά του και θα μου έπαιρνε ένα μικρό δώρο. Ωστόσο, το τραπέζι ήταν αρκετά γεμάτο από χειροποίητες λιχουδιές και αρχίσαμε σιγά- σιγά να τρώμε.

Ξαφνικά ξύπνησε ο πατέρας μου. Εμφανίστηκε σαν άγρια φιγούρα. Άρχισε να χαμογελά, φαινόταν σαν να μας κορόιδευε μπροστά μας, προσπαθούσε να μας πείσει μέσα από μορφασμούς πως η μικρή μας γιορτή είναι ανούσια. Έπειτα, έπεσε ξανά για ύπνο. Μας είχε κοπεί η όρεξη. Δεν θέλαμε να φάμε τίποτα και καθίσαμε αμίλητοι μπροστά στο τζάκι. Η μητέρα μου ήταν αφηρημένη στην σκέψη της. Ονειρευόταν και ήλπιζε ότι του χρόνου τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Περίμενε ένα θαύμα το οποίο θα άλλαζε την ζωή μας, ένα θαύμα που ποτέ δεν ήλθε. Εγώ ήμουν σκεπτικός. Αναλογιζόμουν τι κατάφερα όλη μου την ζωή. Τι κατάφερα να ζήσω. Ποιο ήταν το νόημα της ζωής. Είχα μια ζωή καταπιεσμένη από τον πατέρα μου και τις αξίες του που με υποδούλωναν, χωρίς να καταφέρω ποτέ να σηκώσω κεφάλι. Δεν είχα πάει σχολείο, δεν είχα μάθει γράμματα, δεν είχα κάνει κάποια τρέλα σαν όλα τα παιδιά.

Όμως, να τώρα, κι ενώ καθόμουνα μπροστά στο τζάκι και οι σπίθες όλο και περισσότερο φούντωναν, η ψυχή μου είχε την ανάγκη να βγάλει μια κραυγή, να ξεδιπλωθεί και να ανοίξει τα φτερά της για πρώτη φορά.

Έτσι κι εγώ σηκώθηκα απότομα και αισθάνθηκα ότι αυτή εδώ είναι η στιγμή να κάνω αυτό που πραγματικά επιθυμώ. Αντιδρούσα ασυνείδητα χωρίς να πάρω την άδεια του πατέρα μου. Κοίταξα της μητέρας μου τα μάτια που έλαμπαν όταν με κοιτούσε και είχα την ανάγκη να της εκφράσω την επιθυμία μου για ένα δώρο, για ένα δώρο που ποτέ δεν είχα λάβει. Ήθελα να κάνουμε μαζί μια τρέλα για πρώτη φορά. Ήθελα να βγούμε έξω στο χιονισμένο χορτάρι να αισθανθούμε την μαγεία της φύσης, τη μαγεία των Χριστουγέννων. Να γίνουμε ένα με το χιόνι και να ξεχάσουμε όλα τα προβλήματά μας. Η μητέρα μου χωρίς δεύτερη σκέψη με σκέπασε με μια κουβέρτα και βγήκαμε μαζί έξω. Όλες οι λάμπες ήταν κλειστές, η φύση βουβή. Μα πώς γίνεται μια τέτοια νύχτα να είναι όπως οι άλλες. Πού είναι η μαγεία των Χριστουγέννων που τόσο αναζητώ. Μήπως είχε δίκαιο ο πατέρας μου. Μήπως ήταν όλα ένα απλό παιχνίδι. Ήμουν απογοητευμένος. Κατευθυνόμουνα προς το σπίτι, ώσπου ξαφνικά η μητέρα μου μού έπιασε το χέρι και μου είπε με γλυκιά φωνή να ξαπλώσω κάτω, να ξαπλώσω κάτω στο χιόνι. Την υπάκουσα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Ξαπλώσαμε μαζί κάτω, αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλον και αντικρίσαμε τον ουρανό. Ήταν ο πιο όμορφος έναστρος ουρανός με τα πιο πολλά αστέρια που είχα δει ποτέ μου. Είχαν αγκαλιάσει σαν πέπλο τη ζωή μου. Το φως τον αστεριών γέμισε λάμψη την ψυχή μου. Για πρώτη φορά κατάλαβα και ένοιωσα κι εγώ την μαγεία των Χριστουγέννων, διότι είναι αίσθημα μοναδικό που το αισθάνονται όσοι πιστεύουν, όσοι πιστεύουν πραγματικά.

-Καλά Χριστούγεννα μαμά.

-Καλά Χριστούγεννα γιέ μου.

ΤΑΤΣΗ ΑΡΤΕΜΙΣ

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ

ΜΑΘΗΤΡΙΑ Α’ΛΥΚΕΙΟΥ

Ευχαρισούμε θερμά την καθηγήτρια Ελένη Γούλα που καθιστά αυτό εφικτό...